ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΤΣΑΛΟΥΧΙΔΗΣ

Τίποτα δε θα αλλάξει,

αν δεν αλλάξουμε εμείς!...

 

Του Γεωργίου Τσαλουχίδη

 

 

Δεν είναι και τόσο ευχάριστο να παρατηρεί κανείς, στις δύσκολες μέρες που ζούμε, τους νέους ανθρώπους γύρω μας, να συγκλονίζονται κυριολεκτικά από τα αποτελέσματα της οικονομικής κρίσης. Σαν να έπεσε κεραυνός, σαν να φουρτούνιασε η θάλασσα ξαφνικά. Λες και δεν ξέραμε πως ανοιγμένοι χωρίς σκαρί γερό μεσοπέλαγα, στην πρώτη φουρτούνα θα χοροπηδούσαμε σαν καρυδότσουφλο στα κύματα…

Αφήσαμε εκτεθειμένους τους εαυτούς μας, τα μοναδικά από το θεό χαρισμένα πρόσωπά μας, χωρίς θεμέλια γερά, χωρίς εφόδια ικανά να μας εξασφαλίσουν το ταξίδι. Αφεθήκαμε στην ευκολία της απόλαυσης των αγαθών που ασύδοτα μας προσφέρονταν γύρω μας, χωρίς ποτέ να σκεφτούμε αν και πόσα μας ανήκουν.

Δελεαστήκαμε από τα φανταχτερά και πρόσκαιρα και αφήσαμε τα δυνατά και σπουδαία. Αφήσαμε όσα μας έμαθαν οι γονείς μας, όσα οδήγησαν γενιές και γενιές Ελλήνων σε μονοπάτια ασφαλή, αναζητώντας μια περιπέτεια που κανείς μας δεν μπορούσε να διαχειριστεί. Το χειρότερο δεν είναι η προσκόλλησή μας στα υλικά αγαθά και τις διασκεδάσεις. Είναι η αποκαθήλωση των αξιών που χαρακτήριζαν τη φυλή μας αιώνες τώρα. Όπως χαρακτηριστικά λέγει κάποιος επίσκοπος, τη θέση των ρετιρέ πήραν τα υπόγεια. Προδώσαμε τους φίλους μας, το ζευγάρι μας, τους συζύγους, τα παιδιά μας, την κοινωνία μας, την ίδια μας την πατρίδα…

Δείτε πόσοι από τους νέους άντρες ζητάνε όσα ζήτησαν οι γονείς τους στις ίδιες ηλικίες. Τότε ο νέος ήταν και σπουδαίος και αναγνωρισμένος από την κοινωνία αν ήταν σοβαρός, αν δούλευε, αν είχε δημιουργήσει οικογένεια, αν ζούσε ζωή πνευματική και ισορροπημένη, αν αγαπούσε το θεό και προσέφερε στην στην κοινωνία, αν δεν έδινε δικαιώματα, αν ήταν άντρας κυριολεκτικά. Σήμερα, μια γενιά μετά από αυτήν των γονιών μας, «μάγκας και σπουδαίος και σωστός» είναι ο μισοτεμπέλης, αυτός που έχει χρήματα (από πού άραγε;), που έχει ακριβό αυτοκίνητο, διασκεδάζει στα μπαράκια μέχρι πρωίας, έχει «επιτυχίες» στο άλλο φύλο, που η εξωτερική του εμφάνιση δεν είναι και τόσο ανδροπρεπής, που περνά τη ζωή του αδιάφορα και χαλαρά. Ο τύπος, του όσα φάμε και όσα πιούμε σήμερα…

Αντίστοιχα οι κοπέλες παραμυθιάστηκαν από τα πρότυπα που πουλάει η νέα εποχή, τα πρότυπα τύπου, ας πούμε Μαντόνας. Να ντυθούμε με στυλ, να περιποιηθούμε πρόσωπο, σώμα και νύχια μέχρι αηδίας, να ψωνίσουμε ότι βρούμε μπροστά μας, να αλλάζουμε συνεχώς ερωτικούς συντρόφους, να μην παντρευτούμε και να φτάσουμε πενήντα χρονών όμορφες, ελεύθερες, με 2-3 υιοθετημένα παιδιά. 

Αποτέλεσμα; Ψυχολογικά προβλήματα, άγχος, ανασφάλεια, φοβίες, και ένα μέλλον αβέβαιο. Νομίζω τελικά πως ο Θεός αγαπάει υπέρμετρα αυτόν τον τόπο και τους ανθρώπους του. Αφού δεν βάζουμε μυαλό μόνοι μας, ήρθε η οικονομική κρίση να μας επαναφέρει εκεί που θα έπρεπε να ήμασταν. 

Ασφαλώς τίποτα δεν θα αλλάξει, αν δεν αλλάξουμε εμείς τον εντός ημών άνθρωπο. Όση αγανάκτηση κι αν εκδηλώσουμε για τους άλλους, τους από πάνω ή τους γύρω μας, τίποτα δεν πρόκειται να βελτιωθεί, αν εμείς οι ίδιοι δεν αποφασίσουμε να αλλάξουμε τον ταλαιπωρημένο και σε λάθος δρόμο βαδίζοντα εαυτό μας. Άλλωστε, πολύ επιτυχημένα λέει και το τραγούδι, «Όπου θελήσεις κι όπου ζητήσεις στο τέλος θα πας…»