ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΤΣΑΛΟΥΧΙΔΗΣ

19ος αιώνας. Για την ένωση της Μακεδονίας με το ελεύθερο ελληνικό κράτος. Με την ίδρυση της βουλγαρικής εκκλησίας -Εξαρχίας- ξεσπά ελληνοβουλγαρικός ανταγωνισμός για την επικράτηση της Μακεδονίας.

Με τον ατυχή για τους Έλληνες πόλεμο του 1897, οι Βούλγαροι προσεταιρίζονται μέρος του σλαβικού πληθυσμού με αποτέλεσμα την καταστρεπτική γι’ αυτούς εξέγερση του Ίλιντεν (1903). Η Μακεδονία κινδυνεύει να χαθεί. Ο ελληνισμός κινητοποιείται. Ο Ίων Δραγούμης ζητά από την κυβέρνηση της ελεύθερης Ελλάδας να του επιτραπεί να πάει στη Μακεδονία. ς υποπρόξενος του Μοναστηρίου γίνεται η ψυχή της Μακεδονίας. Οργανώνει επιτροπές μακεδονικού αγώνα και προτρέπει με πύρινα άρθρα τους νέους να ξεσηκωθούν και να σώσουν την πανώρια Μακεδονία.

Ο ηρωικός Έλληνας αξιωματικός Παύλος Μελάς αγωνίζεται με αυταπάρνηση στα χώματα της Μακεδονίας για τη σωτηρία της και στις 13 Οκτωβρίου 1904 αφήνει την τελευταία του πνοή στη Στάτιστα της Καστοριάς (σήμερα Παύλος Μελάς). Παλεύοντας με το θάνατο πρόλαβε να πει στον υπαρχηγό του Λάκη Πύρζα: «Να τους πεις πως έκανα το καθήκον μου». Το παράδειγμά του ακολούθησαν εθελοντικά σώματα από το ελεύθερο ελληνικό κράτος, την Κρήτη και από άλλες περιοχές αναχαιτίζοντας την επεκτατική και προσηλυτιστική δραστηριότητα των Βουλγάρων. Σλαβόφωνοι και βλαχόφωνοι αντάρτες πολεμούν στο πλευρό των ελληνικών ανταρτικών σωμάτων για τη σωτηρία της Μακεδονίας.

Ο σκληρός ένοπλος αυτός αγώνας αναπτέρωσε το φρόνημα του γηγενούς πληθυσμού της Μακεδονίας, σταθεροποίησε την ελληνική υπεροχή στο νότο και έστειλε μήνυμα στις ευρωπαϊκές δυνάμεις για τη μελλοντική τύχη της Μακεδονίας και του ελληνισμού γενικότερα.

Ο Γάλλος δημοσιογράφος Παγκρέλ, αναφερόμενος στος Μακεδόνες, λίγο πριν από το μακεδονικό αγώνα, γράφει: «... Όλοι οι Μακεδόνες, ανεξάρτητα από τη γλώσσα που μιλούν, προτιμούν να σταυρωθούν από τους κομιτατζήδες παρά να απαρνηθούν τον ελληνισμό τους.»

Οι νικηφόροι βαλκανικοί πόλεμοι του 1912-1913, απελευθερώνουν τη Μακεδονία από τον οθωμανικό ζυγό και καθορίζονται τα όριά της με τη συνθήκη του Βουκουρεστίου στις 10 Αυγούστου 1913.

Η νότια περιοχή που περιήλθε στην Ελλάδα είναι ο χώρος της ιστορικής Μακεδονίας των κλασικών χρόνων, εκτός από μία λουρίδα στα βόρειά της που σήμερα ανήκει στη Σερβία και τη Βουλγαρία. Θα ήταν σωστότερο να πούμε στο κρατίδιο των Σκοπίων και στη Βουλγαρία.

Ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος και η Μικρασιατική Εκστρατεία επιφέρουν τεράστιες μετακινήσεις πληθυσμών με αποτέλεσμα να σταθεροποιηθεί η εθνική ομογένεια της ελληνικής Μακεδονίας.

Οι ανθελληνικές προσπάθειες για τη σύσταση ενιαίας Μακεδονίας και Θράκης, στο πλαίσιο μιας βαλκανικής ομοσπονδίας, πέφτουν στο κενό. Ευνόητες είναι οι προσπάθειες των εμπνευστών, η συρρίκνωση του ελλαδικού χώρου.

Με τη δική μας ανοχή και την αδιαφορία των μεγάλων δυνάμεων ιδρύεται η δημοκρατία της Μακεδονίας, στα πλαίσια της Γιουγκοσλαβικής Ομοσπονδίας το 1944. Δημοκρατία, ο πληθυσμός της οποίας δεν έχει καμία σχέση με τη Μακεδονία και τους Μακεδόνες της αρχαιότητας.

Ακολουθούν διαβουλεύσεις, ερήμην των Ελλήνων, για την ένωση της Βουλγαρικής με τη Γιουγκοσλαβική Μακεδονία και την ενσωμάτωσή τους, στη συνέχεια, στο Γιουγκοσλαβικό κράτος, με σκοπό την ομοσπονδιοποίηση των νοτίων Σλάβων. μεταξύ δε των εδαφικών και άλλων ανταλλαγμάτων συγκαταλέγεται και η υπόσχεση της Γιουγκοσλαβίας να υποστηρίξει στη διάσκεψη ειρήνης των Παρισίων, το βουλγαρικό αίτημα για την ενσωμάτωση της ελληνικής δυτικής Θράκης στην ηττημένη Βουλγαρία.

Οι παραπάνω συμφωνίες δεν παρέλειψαν, βεβαίως, και την ελληνική Μακεδονία, για την οποία το μυστικό πρωτόκολλο προέβλεπε αναγνώριση δικαιώματος στη Γιουγκοσλαβία για μελλοντική ενσωμάτωση της ελληνικής αυτής Μακεδονίας στην ενιαία σοσιαλιστική δημοκρατία της Μακεδονίας.

Για την τελευταία αυτή, εν κρυπτώ και παραβύστω, συμφωνία διαμαρτυρήθηκαν έντονα οι Βούλγαροι, επειδή τους ονόμαζαν Μακεδόνες, ενώ ήσαν Βούλγαροι.

Πολύμορφο παρουσιάζεται το πρόβλημα «Μακεδονία» μεταπολεμικά. Δε σχετίζεται μόνο με τη Γιουγκοσλαβία και τη Βουλγαρία, αλλά περιπλέκεται ακόμα περισσότερο, όταν η Ε΄ ολομέλεια του Κ.Κ.Ε. στις 31 Ιανουαρίου του 1949 αναγνωρίζει την ύπαρξη «μακεδονικού λαού» και ενδιαφέρεται για την εθνική αποκατάστασή του μέσα στα πλαίσια της βαλκανικής κομουνιστικής ομοσπονδίας και κάτω από σοβιετικό έλεγχο. Η κατοπινή μεταμέλεια, για τις ανθελληνικές αυτές διακηρύξεις (1956), δεν αποκαθιστά πλήρως τον εθνικό τραυματισμό της Ελλάδας.

Η μεταπολίτευση του 1974 βρίσκει την κομουνιστική αριστερά με άλλη όψη. Αρκείται στη παραδοχή ύπαρξης διαφόρων μειονοτήτων μόν στο μακεδονικό χώρο, όπου πλειοψηφούν οι Έλληνες.

Το θέμα δυστυχώς δεν κλείνει εδώ. Η Γιουγκοσλαβία συνεχίζει να καλλιεργεί, κατά την τριετία 1945-’48, την ιδέα της αυτόνομης Μακεδονίας.

Το 1951 οι ελληνο-γιουγκοσλαβικές σχέσεις ομαλοποιούνται. Το αίτημα των γειτόνων μας για ενιαία Μακεδονία εγκαταλείπεται, αλλά παραμένει η εμμονή για μακεδονική μειονότητα στην Ελλάδα, τα δικαιώματα της οποίας, καθώς υποστηρίζουν, πρέπει να γίνουν σεβαστά.

Οκτώ χρόνια αργότερα, με την υπογραφή συμφωνίας, μεθοριακής επικοινωνίας μεταξύ Ελλήνων και Γιουγκοσλάβων, οι τελευταίοι προσπαθούν να διαδώσουν τις ιδέες τους στους μεθοριακούς πληθυσμούς για «μακεδονικό έθνος».

Οι δηλώσεις της Γιουγκοσλαβικής ηγεσίας, περί μακεδονικής μειονότητας στην Ελλάδα, ήσαν άλλοτε πιεστικές και άλλοτε υποτονικές, ανάλογες με την επικρατούσα κάθε φορά πολιτική κατάσταση στη χώρα μας. Το αίτημα όμως των γειτόνων μας, για αναγνώριση μακεδονικής μειονότητας και παραχώρηση δικαιωμάτων σ’ αυτή, ήταν μόνιμο. Οι Σκοπιανοί μάλιστα ιθύγοντες καταφέρονται απροκάλυπτα κατά της Ελλάδας για το θέμα αυτό, επικουρούμενοι, εν πολλοίς, από την ηγεσία της Γιουγκοσλαβίας. Βρισκόμαστε στο 1989.

Με τη θερμή υποστήριξη του Βελιγραδίου και της Σοβιετικής Ένωσης η Βουλγαρία θέλει τώρα τη Δυτική Θράκη, μια και η ελληνική Μακεδονία συμπεριλαμβάνεται στις απαιτήσεις της γείτονος Γιουγκοσλαβίας. Βρισκόμαστε λίγο πίσω, στα μέσα της 10ετίας του ’40. Αργότερα η Βουλγαρία θέτει με τη σειρά της θέμα ενιαίας Μακεδονίας και φυσικά με την απόσπαση της ελληνικής Μακεδονίας από τον κορμό της Ελλάδος, αναζητώντας μέσα στη χώρα μας βουλγαρική εθνότητα και αργότερα -1960- βουλγαρόφωνους, για να δηλώσει λίγα χρόνια μετά πως δεν διεκδικεί τίποτα από την Ελλάδα.

Για την ύπαρξη ή μη σλαβικής μειονότητας στην Ελλάδα, την απάντηση δίνει η «Κοινωνία των Εθνών» με τη στατιστική του 1923. Σύμφωνα μ’ αυτή λοιπόν, την ελληνική γλώσσα μιλάει το 88% των κατοίκων της χώρας μας και ένα σλαβικό ιδίωμα μόνο το 5%, για να μας βεβαιώσει το 1940 η Εθνική Στατιστική Υπηρεσία Ελλάδος ότι το σλαβικό ιδίωμα μιλάει τώρα μόνο το 4%, την δε ελληνική γλώσσα το 94%. Πιστά στη βουλγαρική γλώσσα μένει το 0,98%.

Και πάλι η ¨Κοινωνία των Εθνών», με τη στατιστική της, του 1912, δηλαδή, πριν από την απελευθέρωση της Μακεδονίας, της Ηπείρου και της Θράκης από τον τουρκικό ζυγό, η εθνολογική κατάσταση της Μακεδονίας έχει ως εξής: Έλληνες 42,6%, Τούρκοι 39,4%, Βούλγαροι 9,9% και διάφοροι 8,1%.

Με τη σύντομη αυτή αναδρομή στην καταγωγή και την ιστορική, εν γένει, πορεία των Μακεδόνων προσπάθησα να αποδείξω, όσο μου ήταν μπορετό, το αβάσιμο των ισχυρισμών εκείνων που από εγκληματική ιδιοτέλεια ή από ασυγχώρητη άγνοι διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα και δημιουργούν εθνικά δυσεπίλυτα προβλήματα που οδηγούν πολλές φορές σε συγκρούσεις με σοβαρές επιπτώσεις στην πολιτική, πολιτιστική και οικονομική ζωή των αντιμαχόμενων λαών.

Πλείστα όσα αδιάσειστα στοιχεία και ιστορικές αλήθειες που δεν επιδέχονται αμφισβητήσεων, αποδεικνύουν περίτρανα την ελληνικότητα της Μακεδονίας και την αδιαμφισβήτητη ελληνική καταγωγή των κατοίκων της, δια μέσου των αιώνων και μέχρι των ημερών μας.

Σε μια περσική επιγραφή του 513 π.Χ. μνημονεύεται η ύπαρξη ευρωπαϊκού λαού, υπηκόου ττου Δαρείου του Α΄ με την ονομασία YAUNA που στα περσικά σημαίνει Έλληνες. Επίσης η λέξη TAKABARA που σημαίνει κάλυμμα κεφαλής όμοιο με ασπίδα. Κάλυμμα που απεικονίζεται και σε μακεδονικά νομίσματα. Οι Μακεδόνες υπήρξαν πράγματι υπήκοοι του Δαρείου του Α΄.

Ο περιώνυμος Έλληνας ιστορικός Ηρόδοτος, ο επονομαζόμενος και πατέρας της ιστορίας, πρώτος αναφέρει τον 5ο αιώνα π.Χ. το όνομα των Μακεδόνων συνδεδεμένο με τους Δωριείς, τους οποίους θέλει να κατοικούν στην περιοχή της Φθιώτιδας, στην Όσσα και στον Όλυμπο αργότερα και τέλος στην Πίνδο. Το γένος αυτό το Δωρικό το ονομάζει «Μακεδόν Φύλο» του οποίου η Ελληνικότητα δεν αμφισβητήθηκε μέχρι σήμερα.

Κατά τον ίδιο ιστορικό τούτο το Μακεδόν έθνος, στην ελληνικότητα του οποίοι ποικιλοτρόπως αναφέρεται, έφτασε από την Πίνδο στη Σαλαμίνα για να πολεμήσει εναντίον των επιδρομέων Περσών.

Δεν αποτελεί τάχα τρανή απόδειξη τούτου η απόφαση των Ελλανοδικών των Ολυμπιακών Αγώνων να επιτρέψουν τη συμμετοχή του Βασιλιά της Μακεδονίας Αλέξανδρου του Α΄ γιου του Αμύντα, στους Ολυμπιακούς Αγώνες τον 5ο αιώνα π.Χ. όπου μόνο Έλληνες είχαν το δικαίωμα της συμμετοχής.

Ο ίδιος βασιλιάς της Μακεδονίας ο Αλέξανδρος ο Α΄ φιλοξένησε κάποτε πρεσβευτές της Περσίας και όταν τους προέπεμψε ζήτησε να πουν στον βασιλιά τους ότι τους φιλοξένησε ένα Έλληνας Βασιλιάς της Μακεδονίας... «Και Βασιλέι τω πέμψαντι απαγγείλετε ως ανήρ Έλλην, Μακεδόνων ύπαρχος, ευ υμέας εδέξατο», σύμφωνα με τον Ηρόδοτο.

Ο ίδιος ιστορικός διηγείται πως ο Αλέξανδρος ο Α΄ είπε άλλοτε στους Αθηναίους πόσο πολύ ενδιαφέρεται για την Ελλάδα, επειδή ως Έλληνας και αυτός δε θα ήθελε να τη δει σκλαβωμένη.

Αλλά και τις 300 περσικές πανοπλίες, λάφυρα από τη μάχη του Γρανικού, στον Παρθενώνα αφιέρωσε ο Μέγας Αλέξανδρος με την επιγραφή «Αλέξανδρος Φιλίππου και οι Έλληνες πλην των Λακεδαιμονίων από των Βαρβάρων των την Ασία κατοικούντων», μας λέει ο ιστορικός, συγγραφέας, φιλόσοφος και γεωγράφος Αρριανός (95-175 μ.Χ.) ο οποίος και συνέγραψε την «Αλεξάνδρου Ανάβασιν».

Ξ επιστολή δε του Μεγάλου Αλεξάνδρου προς το Δαρείο, μας λέει ο ίδιος ιστορικός, περιείχε τις φράσεις: «Μακεδονία και η άλλη Ελλάδα» και «εγώ μόλις ανέλαβα την ηγεσία των Ελλήνων». Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, οι Μακεδόνες σαν Έλληνες, είχαν τα ίδια ήθη και έθιμα, την ίδια γλώσσα και θυσίαζαν με τον ίδιο τρόπο στους θεούς μ’ όλους του άλλους Έλληνες.

Συνεχείς ήταν οι αγώνες των Μακεδόνων κατά των Βαρβάρων για την ασφάλεια των Ελλήνων και οι τελευταίοι στήριξαν τις ελπίδες τους στους Βασιλείς και στο λαό της Μακεδονίας, γράφει ο Αρκάς ιστορικογράφος Πολύβιος.

Ομόγλωσσους ονομάζουν τους Μακεδόνες, του Ακαρνάνες και τους Αιτωλούς ο Ρωμαίος ιστορικός Τίτος Λίβιος. Ο Βοιωτός λογογράφος Πλούταρχος αναφέρεται επανειλημμένα στην ελληνικότητα των Μακεδόνων. Η αττική διάλεκτος είναι η επίσημη γλώσσα των Μακεδόνων από το 5 π.Χ. αιώνα και σε αυτήν είναι γραμμένες όλες οι επιγραφές που βρέθηκαν. Οι επιγραφές που σώζονται είναι στην ελληνική γλώσσα και αναφέρονται σε τόπους, σε θεούς και σε ανθρώπους. Οι αρχαίοι Μακεδόνες, κατά συνέπεια, ήσαν φύλο ελληνικό και όχι εξελληνισμένο. Το τελευταίο δίδει την απάντηση σε όσους θέλουν οποιαδήποτε σχέση Μακεδόνων και Σλάβων.

Τα αναρίθμητα αγάλματα, οι τάφοι και οι πλάκες που βρέθηκαν μέσα και έξω από την Ελλάδα μέχρι τις Ινδίες, με Ελληνικά ονόματα και αφιερώματα δεν επιβεβαιώνουν τάχα την επιβολή της ελληνική γλώσσας και του ελληνικού πνεύματος στο απέραντο τότε κράτος του Μ. Αλεξάνδρου, στην Μακεδονίας βρίσκεται το ψηλότερο βουνό της Ελλάδος, ο Όλυμπος, η κατοικία των 12 θεών που λάτρευαν όλοι οι Έλληνες.

Η εγκατάσταση των Σλάβων στο χώρο των Βαλκανίων λαμβάνει χώρα τον 6ο αιώνα μ.Χ., η δε πολιτιστική τους ιστορία αρχίζει αιώνες αργότερα με τους αδελφούς Έλληνες Θεσσαλονικείς μοναχούς Κύριλλο και Μεθόδιο, με βάση τα ελληνικά γράμματα, τις ελληνικές επιστήμες και τις τέχνες.

Τα μεγαλουργήματα των Μακεδόνων προηγούνται της έλευσης των Σλάβων κατά 1000 και πλέον έτη, η δε ύπαρξή τους κατά 2000 έτη και μόνον αυτό αποτελεί αποστομωτική απάντηση στους ισχυρισμούς των Σλάβων. Ήταν ποτέ δυνατόν να είχαν οποιαδήποτε σχέση με το χώρο και τους λαούς της Βαλκανικής πριν από τον 6ο αιώνα, με την Μακεδονία, η συμβολή της οποίας υπήρξε αποφασιστική στην πορεία της παγκόσμιας ιστορίας; Οποιαδήποτε προσέγγιση με τον ελληνισμό που έντονα παρουσιάζεται στην εξέλιξη του πολιτισμού της ανθρωπότητας. Με την γενέτειρα του Μ. Αλεξάνδρου που είναι η αφετηρία της μεγάλης εκστρατείας του ως βασιλιά της Μακεδονίας και ως αρχιστράτηγου όλων των Ελλήνων, με εξαίρεση του Λακεδαιμονίους.

Με το Στρατηλάτη που άλλαξε την πορεία της ανθρωπότητας, με τη διάδοση του ελληνικού πνεύματος στις απέραντες κατακτήσεις του, αφού καθιέρωσε την ελληνική γλώσσα επίσημη της αυτοκρατορίας του.

Πλήρης υπήρξε ο εξελληνισμός στη διοίκηση του Ανατολικού Ρωμαϊκού κράτους που έφερε, στη συνέχεια τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, χάρις στην πνευματική υπεροχή των Ελλήνων Εδώ γεννιέται ο Ελληνοχριστιανικός πολιτισμός με την αλληλεπίδραση πολιτείας και εκκλησίας. Γεγονότα πράγματι κοσμοϊστορικά που δεν επιτρέπουν την παραμικρή αλλοίωση στην ιστορία της Μακεδονίας.

Σημειώνεται επίσης πως οι επιγραφές που βρέθηκαν στην Μακεδονία και ανήκουν στη Ρωμαϊκή και στην αρχή της Βυζαντινής εποχής, είναι ελληνικές. Η γλώσσα των αρχαίων Μακεδόνων, μια τοπική ελληνική διάλεκτος άντεξε και διατηρήθηκε παρά την έντονη παρουσία λατινοφώνων και κατακτητών.

Επηρεασμένος από τα επιτεύγματα του Μ. Αλεξάνδρου, ο Απόστολος Παύλος δέχτηκε την ελληνική αγωγή και την ελληνική παιδεία, έξη αιώνες πριν από την εμφάνιση των Σλάβων. Οι προς Φιλιππισίους και Θεσσαλονικείς επιστολές του Αποστόλου των εθνών, γραμμένες στη Μακεδονία, είναι στην ελληνική γλώσσα.

Θεσσαλονίκη εξακολουθεί να ονομάζεται η πρωτεύουσα της Μακεδονίας, η πόλη του Κασσάνδρου από το 315 π.Χ. μέχρι σήμερα. Το όνομα ανήκει στην αδελφή του Μεγαλέξανδρου Θεσσαλονίκη.

Στον ισχυρισμό των Σκοπιανών πως οι δύο αδελφοί Κύριλλος και Μεθόδιος ήταν Σλάβοι, την απάντηση δίνει ο Πάπας Παύλος Ιωάννης ο Β΄ στο 1980, αλλά και 1981, ο οποίος αποκαλεί τους δύο αδελφούς «Έλληνες από τη Θεσσαλονίκη».

Τη σκυτάλη της πλαστογράφησης της Μακεδονικής ιστορίας παρέλαβαν από τους Βούλγαρους οι Σκοπιανοί μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και ιδιαίτερα μετά τη δημιουργία της Μακεδονικής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας.

Τον 9ο αιώνα π.Χ. για να πάμε πάλι πίσω, ο Α΄ βασιλιάς της Μακεδονίας ο αργείος Κρανικός, μετά τον ιστορικό Θεόπομπο, συνάντησε στη Μακεδονία τους ομόγλωσσούς του και έγινε βασιλιάς τους. Αυτός είναι και ο ιδρυτής της πρώτης πρωτεύουσας της Μακεδονίας την οποία μετέφερε από τις Αιγές στην Πέλλα ο βασιλιάς Αρχέλαος (413-392 π.Χ.).

Κράμα φύλων αποτελούσαν οι Δωριείς που επικράτησαν στην Ελλάδα, μας λέει ο Ηρόδοτος και μεταξύ αυτών των φύλων ήταν και το ελληνικό φύλο με το όνομα Μακεδονία.

Προγονός των Αργείων Βασιλέων της Μακεδονίας θεωρείται ο Ηρακλής. Τούτο πιστοποιεί εύρημα της Βεργίνας στο ανάκτορο του βασιλικού οίκου της Μακεδονίας, αφιερωμένο στον Ηρακλή. Το ρόπαλο του Ηρακλή επίσης φέρει ως έμβλημα η ασπίδα του Φιλίππου που βρέθηκε στους βασιλικούς τάφους της Βεργίνας. Μακεδονικά νομίσματα έχουν τη μορφή του Ηρακλή.

Σταθμό στην ιστορία της Ελλάδος αποτελεί η άνοδος του Φιλίππου του Β΄ (359-336 π.Χ.) στο θρόνο της Μακεδονίας. Ευφυής, γενναίος και δραστήριος καθώς ήταν επέβαλε τη Μακεδονία σ’ ολόκληρη την Ελλάδα. Η ιστορία του κόσμου άλλαξε, η ελληνική διάλεκτος ομιλείται στο βασίλειό του και οι ελληνικές πόλεις-κράτη για πρώτη φορά ενώνονται σε μια ενιαία χώρα. 

Στην «Ιλιάδα» ο Όμηρος αναφέρει πελασγικά και ελληνικά φύλα να κατοικούν στη Μακεδονία. Πλείστες όσες μαρτυρίες, για την ελληνικότητα της Μακεδονίας και του Έλληνες κατοίκους της, έχουμε από τον πατέρα της ιστορίας Ηρόδοτο, από τον τραγικό ποιητή Αισχύλο, από τον ιστορικό Πολύβιο και τόσους άλλους σημαντικούς αρχαίους Έλληνες και ξένους, που είναι αδύνατον να συμπεριληφθούν και να αναφερθούν σε μια διάλεξη ολίγων λεπτών της ώρας.

Στη Αμφικτιονία των Δελφών, που μόνο Έλληνες είχαν το δικαίωμα της συμμετοχής, οι Μακεδόνες ήσαν μέλη της. Ο Φίλιππος και ο γιος του Αλέξανδρος υπήρξαν προστάτες του Ιερού των Δελφών.

Στους Ολυμπιακούς και σε άλλους αγώνες, εκτός από τον Αλέξανδρο τον Α΄, πήραν μέρος κατά καιρούς ο Αρχέλαος, ο Φίλιππος ο Β΄, ο Πτολεμαίος, ο Κλείτων, ο Αμφιπολίτης, ο Αντίγονος ο Μακεδών, ο Σέλευκος ο Μακεδών και πολλοί άλλοι, που όπως προαναφέρθηκε μόνο Έλληνες είχαν το δικαίωμα της συμμετοχής.

Παρά τις λεηλασίες των αρχαιολογικών ελληνικών χώρων, από ντόπιους και ξένους, από των αρχαίων χρόνων μέχρι και σήμερα, τα αρχαιολογικά ευρήματα της Βεργίνας, της Πέλλας, του Δίου, της Αμφίπολης και άλλων ελληνικών χώρων που κοσμούν τα μουσεία, δικά μας και ξένα, περίτρανα μαρτυρούν την ελληνικότητα της Μακεδονίας.

Η Πέλλα υπήρξε το κέντρο του ελληνισμού επί Φιλίππου και Μ. Αλεξάνδρου. Εκεί γεννήθηκε ο ημίθεος γιος της Ολυμπιάδος και εκεί διδάχθηκε φιλοσοφία και πολιτική από το Σταγειρίτη δάσκαλό του Αριστοτέλη.

Ελληνιστική ονομάστηκε η περίοδος της βασιλείας του Μ. Αλεξάνδρου και των διαδόχων του σε όλη την έκταση της αυτοκρατορίας όπου επικρατούσε το ελληνικό πνεύμα, δέσποζαν τα ελληνικά γράμματα και όπου επίσημη γλώσσα ήταν η ελληνική.

Για το Μεγάλο Βασιλιά της Μακεδονίας, τον περίφημο Στρατηλάτη τον κατακτητή του τότε γνωστού κόσμου που διέδωσε απλόχερα κάθε τι ελληνικό, τον ημίθεο που μετέβαλε την πορεία της ανθρωπότητας και για τον οποίο γράφτηκαν από κορυφαίους ιστορικούς, αρχαίους και νεότερους, δύο δεκάδες χιλιάδες βιβλία, η δική μας φτωχή πένα πρέπει να σιωπά.

Μητρόπολη της Μακεδονίας χαρακτηρίζει τη Θεσσαλονίκη ο Πόντιος ιστορικός και γεωγράφος Στράβων πριν από δύο χιλιάδες χρόνια και ο τελευταίος των Παλαιολόγων Κωνσταντίνος που υπερασπίστηκε με αυτοθυσία την περίλαμπρη πρωτεύουσα του Βυζαντίου και έπεσε μαχόμενος για την σωτηρία της, αποκαλεί την Κωνσταντινούπολη χαρά και ελπίδα όλων των Ελλήνων. Την πόλη που, Θεία χάρη, φιλοξενεί το σημαντικότερο ναό της Χριστιανοσύνης, το φάρο για την παραπέρα πορεία του Ελληνισμού.

Μεγάλο είναι το τίμημα που πλήρωσε ο Ελληνισμός της Μακεδονίας, για τη λευτεριά του από το ζυγό της Τουρκίας. Η Χαλκιδική και η θυσία της Νάουσας, κατά τον ξεσηκωμό του γένους εναντίον των βαρβάρων της ανατολής, είναι οι αψευδείς μάρτυρες.

Η Ρωσία, το διαρκές όνειρο της οποίας ήταν η διέξοδός της από το Αιγαίο, προσπαθεί με τη συνθήκη του Αγίου Στεφάνου στα 1878, να δημιουργήσει μεγάλου Βουλγαρικό κράτος που ν’ αγκαλιάζει σχεδόν ολόκληρη τη Μακεδονία. Ο καθολικός ξεσηκωμός των Ελλήνων και η επέμβαση των Μεγάλων Δυνάμεων ανατρέπουν τα σχέδια των Σλάβων με νέα συνθήκη, τη Συνθήκη του Βερολίνου τρεις μήνες αργότερα.

Η Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου αποτέλεσε την αφετηρία των επιβουλών κατά της Μακεδονίας, χωρίς να τεθεί θέμα συγγένειας με τη Μακεδονία από κανένα Σλάβο.

Στο σύνολο των Ελλήνων, κατά τους χρονους της μακράς δουλείας, συνέβαλαν αποφασιστικά η γλώσσα, η θρησκεία, η ιστορία, η παιδεία και η πολιτιστική παράδοση των προγόνων μας.

Αλεπάλληλες είναι οι διαβουλεύσεις, των Σλάβων για ενιαία Μακεδονία, χωρίς να καταφέρουν να επηρεάσουν την κατάσταση στα Βαλκάνια και ούτε, βέβαια, η ίδρυση της Δημοκρατίας της Μακεδονίας, στα πλαίσια της Γιουγκοσλαβικής Ομοσπονδίας, πολιτικό κατασκεύασμα του Τίτο, έφερε το αποτέλεσα που προσδοκούσαν.

Χάρτες των Σκοπιανών κάνουν την εμφάνισή τους κατά καιρούς που θέλουν, προς ιδίαν τέρψιν, τη Θεσσαλονίκη πρωτεύουσά τους. Παρά τα αδιάσειστα ιστορικά ντοκουμέντα, οι Σκοπιανοί επιμένουν στη χωριστή εθνότητα των Μακεδόνων, οι οποίοι, καθώς ισχυρίζονται, δεν είναι Έλληνες, ενώ η ιστορία στην οποία εκτενώς αναφερθήκαμε, μαρτυρεί του λόγου το αληθές.

Το τοπικό γλωσσικό ιδίωμα, προϊόν μίξης ελληνικών, τουρκικών, βουλγαρικών, βλάχικων και αλβανικών λέξεων που το 1945 ονομάζεται «μακεδονική γλώσσα» και αποτελεί καθώς διατείνονται, ισχυρό όπλο στα χέρια τους, οφείλεται στη μετακίνηση Βουλγάρων αιχμαλώτων και Σλάβων εργατών, κατά τη Βυζαντινή περίοδο.

Το ανοσιούργημα συντελείται όταν το χωριστό κράτος και την ιδιαίτερη γλώσσα συμπληρώνει η αναγνώριση της «Αυτοκέφαλης Μακεδονικής Εκκλησίας». Για τη γλώσσα μάλιστα των αρχαίων και των νεότερων Μακεδόνων, πρέπει να πούμε ότι ήταν πάντα ελληνική. Στην ελληνική γλώσσα γράφτηκε ολόκληρο το έργο του φιλόσοφου Μακεδόνα Αριστοτέλη πριν 2.400 περίπου χρόνια. Ελληνικές και μόνο είναι οι αναρίθμητες μακεδονικές επιγραφές που στολίζουν τα μουσεία. «Η Μακεδονία εν λίθοις φθεγγομένοις και μνημείοις σωζομένοις» είναι ο τίτλος του βιβλίου του Δήμητσα που εκδόθηκε πριν 100 και πλέον χρόνια.

Ο Μικρασιάτης περιηγητής και συγγραφέας του 2ου μ.Χ. αιώνα Παυσανίας αναφέρει για τους Πτολεμαίους ότι «χαίρονταν να αποκαλούνται Μακεδόνες, γιατί και πράγματι ήταν». Γιατί, λοιπόν, δε βρέθηκε ούτε ένα κείμενο, ούτε μία επιγραφή στη μακεδονική μη ελληνική γλώσσα;

«Γράμματά τε μανθάνειν ελληνικά και μακεδονικοίς όπλοις εντρέφεσθαι», ήταν η εντολή του Μ. Αλεξάνδρου προς τους 30.000 νεαρούς Πέρσες, τους ενταγμένους στο στρατό του, μας λέει ο Βοιωτός, ιστορικός, φιλόσοφος και συγγραφέας Πλούταρχος. Διότι ελληνική ήταν η γλώσσα των Μακεδόνων και μόνον ελληνική.

Ο Διαπρεπέστερος των ρητόρων της αρχαιότητας Δημοσθένης, επισκεπτόμενος τη Μακεδονίας ως πρεσβευτής των Αθηναίων, μίλησε στην ελληνική γλώσσα, παρουσία του Φιλίππου του Β΄.

Μήπως στα ελληνικά γράμματα, στις επιστήμες και στις ελληνικές τέχνες δε βασίστηκε η πολιτιστική ανάπτυξη των Σλάβων μόλις το 10ο αιώνα μ.Χ. και μόνο χάρη στους Έλληνες μοναχούς, στους οποίους και οφείλεται το σλαβικό τους αλφάβητο, το Κυριλλικό το έτος 863.

Οι Σκοπανοί αποσιωπούν ή υποβαθμίζουν -για ευνόητους λόγους- τον αγώνα των Μακεδόνων 1904-1908, που ήταν αποτέλεσμα του πατριωτισμού και των θυσιών των Ελλήνων της Μακεδονίας για να διατηρηθεί η ελληνικότητά της. Αγώνας καθολικός των Ελλήνων, αγώνας εθνικός, αγώνας μέγας με παγκόσμια ακτινοβολία.

Η παραπληροφόρηση διεθνώς και η παραχάραξη της ιστορίας της Μακεδονίας, εδώ και 50 χρόνια, οφείλεται αφ’ ενός μεν στη δραστηριότητα των Σκοπίων και αφ’ ετέρου στην αδράνεια της Ελλάδος προς χάρη της διατήρησης των εγκάρδιων και στενών σχέσεών της με τη Γιουγκοσλαβία. Οι ξένοι πείστηκαν και τα αποτελέσματα είναι γνωστά.

Η απαθής αντιμετώπιση του εθνικού τούτου προβλήματος, από τους υπεύθυνους της πολιτείας, όλων των αποχρώσεων και ολόκληρου του φάσματος, επί μισό και πλέον αιώνα, είναι ασυγχώρητη. Η πεποίθησή τους πως είναι αδύνατο να συμβεί το παραμικρό στη Μακεδονία όπου έντονη είναι η παρουσία του ελληνισμού, δε δικαιολογεί την ολιγωρία των ιθυνόντων. Η υπεραισιοδοξία τους, για την καλή έκβαση των πολιτικών και εθνικών πραγμάτων, στον ευαίσθητο αυτό χώρο της πατρίδας μας, αποδεικνύεται ανεδαφική. Το ελληνικό κράτος αισθητά απουσιάζει όταν οι ραδιοφωνικοί και τηλεοπτικοί σταθμοί των Σκοπίων προπαγανδίζουν και ενημερώνουν καπιλικά τους κατοίκους των ακριτικών νομών της Μακεδονίας, σε γλώσσα ελληνική πολλές φορές. Οι Μακεδόνες αντιστέκονται σθεναρά μόνοι τους στις ιταμές αυτές προκλήσεις των γειτόνων μας, με ποικίλες πολιτιστικές και εθνικές εκδηλώσεις, εδώ και στο εξωτερικό, για να αποτρέψουν τα χειρότερα.

Και τώρα ακόμα ειρωνικά αναφερόμαστε στους παλικαρισμούς των Σλάβων. Δεν αντιλαμβανόμαστε τάχα πως τούτο το κρατίδιο, όπως το αποκαλούμε, είναι στημένο πάνω σε ξένο εχθρικό βάθρο, βρυχάται με ξένο και επικίνδυνο βρυχηθμό.

Ως πότε ο στρουθοκαμηλισμός και η άκρατη υπεροψία. Ως πότε άραγε η απάθεια και ο συμβιβασμός στο τόσο σημαντικό εθνικό μας θέμα.

Καιρός πια να δραστηριοποιηθεί ο πνευματικός και επιστημονικός κόσμος της χώρας μς, δίπλα στον πολιτικό, οι επαΐοντες και πρώτ’ απ’ όλους οι εκπαιδευτικοί λειτουργοί όλων των βαθμίδων της εκπαίδευσης να διδάξουν στους νέους, με έντονο ζήλο και πατριωτική έξαρση την αλήθεια για τη Μακεδονία και τους Μακεδόνες. Είναι εθνικό καθήκον, είναι εθνική επιταγή η γνώση της ένδοξης ελληνικής ιστορίας. Η μνήμη στο χώρο της ιστορίας είναι υπέρτατο καθήκον. Λαός χωρίς παρελθόν δεν έχει παρόν, πολύ δε περισσότερο δεν μπορεί να έχει μέλλον.

Στις δόλιες και ευτελείς προκλήσεις των Σκοπίων πρέπει να αντισταθούν με παρρησία και αξιοπρέπεια, με υπευθυνότητα και λεβεντιά όλοι οι Έλληνες σαν γνήσιοι απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου, του γενναιότερου στρατηλάτη όλων των αιώνων, του αναμορφωτή της ανθρωπότητας, του Έλληνα Βασιλιά των Μακεδόνων της αρχαιότητας, του άξιου αρχιστράτηγου όλων των Ελλήνων.

Πρέπει να γίνει συνείδηση όλων των κατοικούντων την υφήλιο πως η Μακεδονία, με την ιστορία των τριών και πλέον χιλιάδων ετών υπήρξε και θα παραμείνει εσαεί ΕΛΛΗΝΙΚΗ!