ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΤΣΑΛΟΥΧΙΔΗΣ

Η παράδοση

 

Το βάθος της συνειδήσεως ενός έθνους μετριέται από τη μνήμη του. Όσο θυμάται και γνωρίζει και ζει την ιστορία του τόσο έχει πιο βαθιές ρίζες, τόσο είναι πιο ισχυρή η εθνική του συνείδηση. Η θέση του ανθρώπου δυναμώνει όταν αισθάνεται πως αποτελεί τη συνέχεια ενός μακρού παρελθόντος, πως όταν ζει δεν ζει μόνος, αλλά αποτελεί τον κρίκο μια αλυσίδας που εκτείνεται στο βάθος του παρελθόντος και προεκτείνεται στο μάκρος του μέλλοντος. Ο άνθρωπος για να είναι άνθρωπος πολιτισμένος, πρέπει να αισθάνεται ότι δεν είναι απλώς  ένα μοναχικό άτομο, αλλά ότι είναι φορέας μιας ιστορικής παράδοσης, ότι είναι ο ίδιος ιστορία.

Αυτό το δώρο δεν το χάρισε ο Θεός σε όλα τα έθνη εξίσου. Ένα από τα πιο ευνοημένα είναι το δικό μας έθνος. Είναι πλούσιο όσο λίγα σε ιστορία. Βέβαια πρέπει να θέλει και να αξιοποιήσει αυτόν τον πλούτο, να διδαχθεί, να διαμορφωθεί από αυτόν, να τον έχει παράδειγμα είτε προς μίμηση είτε προς αποφυγή.

Γενικά όμως πρέπει να ζήσει αυτό το παρελθόν σαν δικό του, να ενταχθεί μέσα σε αυτό.

Γι’ αυτό όμως πρέπει να το γνωρίσει, να το κάνει βίωμά του. Οι απλοί άνθρωποι θα ζήσουν όσα μπορούν και όπως μπορούν. Εκείνοι όμως που έχουν ηγετικές αξιώσεις πρέπει να εμβαθύνουν στο παρελθόν, να το ξαναζήσουν σαν να ήταν παρόν.

Φυσικά όλες οι περίοδοι του ιστορικού παρελθόντος δεν έχουν την ίδια αξία. Υπάρχουν περίοδοι που έχουν εναποθέσει πιο βαθιά τη σφραγίδα τους στην φυσιογνωμία του έθνους. Σ’ αυτές πρέπει περισσότερο να σταθούν οι επιγενόμενοι, διότι από αυτές θ’ αντλήσουν τον περισσότερο πλούτο. Έτσι για το ελληνικό έθνος η Επανάσταση του 1821 αποτελεί την ανεξάντλητη πηγή από την οποία θα διδαχθεί τα περισσότερα κάθε σύγχρονος Έλληνας για τη σύγχρονη ζωή του. Σ’ αυτόν τον κύκλο μέσα, θα συγκεντρωθεί στην αναβίωση των μεγάλων φυσιογνωμιών της εποχής εκείνης, εκείνων που σήκωσαν και με όλα τα λάθη τους και όλες τις αμαρτίες τους, τις μεγαλύτερες ευθύνες και το μεγαλύτερο βάρος του Αγώνα. Η ιστορία ανήκει σε ολόκληρα τα έθνη, αλλά, την κάνουν οι λίγοι κάθε έθνους: οι στρατιωτικοί, πολιτικοί και πνευματικοί ταγοί. Ανόμοια στοιχεία, καλαμαράδες και αγράμματοι, θαλασσινοί και στεριανοί, πονηροί και αφελείς, σ’ ένα κοινό στόχο αποβλέψανε και με ορισμένες κοινές θρησκευτικές και ηθικές αρχές, προσχωρήσαν ακόμη και όταν ο λοιμός του διχασμού συντάρασσε το έθνος. Ο κοινός αυτός στόχος έβγαινε από το παρελθόν, από την ιστορία, από τη συνείδηση ότι αυτοί αποτελούν συνέχεια της ιστορίας του έθνους. Αυτό στάθηκε το τελευταίο έρεισμα όταν όλα κατέρρεαν.

Ο κοινός στόχος είναι ο ακατάλυτος όρος για κάθε εποχή! Και τώρα ισχύει όπως και τότε. Γι’ αυτό κάθε τι που συμβάλλει στην υποβολή αυτών των ηρώων που ενστερνίστηκαν αυτό το στόχο και οδηγήθηκαν απ’ αυτόν, συμβάλλει και στην τόνωση του εθνικού δυναμικού του παρόντος και στη διαφύλαξή τους για το μέλλον.