ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΤΣΑΛΟΥΧΙΔΗΣ

Τότε, 350.000 Έλληνες σφάχτηκαν ή εξισλαμίστηκαν, 1.500.000 αναγκάστηκαν να ζητήσουν καταφύγιο στην Ελλάδα, 850 εκκλησίες και 1400 σχολεία έκλεισαν ή καταστράφηκαν. Κάηκαν σπίτια και εκκλησίες. Λεηλατήθηκαν περιουσίες. Βιάστηκαν κορίτσια. Θανατώθηκαν άνθρωποι. Έσφιγγε η μάνα το παιδί στην αγκαλιά της και το τουρκικό μαχαίρι διαπερνούσε και τα δύο κορμιά. Φωτιά και σίδερο, κρεμάλα και μαχαίρι αραίωναν τον ελληνισμό. Τόσες και τέτοιες ήταν οι θηριωδίες που ο Γενικός Πρόξενος των ΗΠΑ στη Σμύρνη, Γ. Χόρτον, είπε: «Εντρέπομαι που ανήκω στο ανθρώπινο γένος». 

Ο Μουσταφά Κεμάλ (Ατατούρκ) φτάνει στις 19-5-1919 στη Σαμψούντα. Μαζεύει τους τσέτες (ληστές), τους δίνει χάρη για τα όποια εγκλήματά τους, τους στρατολογεί, τους βαφτίζει «χωροφύλακες» και τους σπρώχνει εναντίον του Ελληνισμού, για να «πιουν» ελληνικό αίμα. Με την ανταλλαγή των πληθυσμών στα 1923 (Συνθήκη Λωζάνης) 1.500.000 ξεριζωμένοι έρχονται στην ελεύθερη Ελλάδα. Μένουν εδώ και με ιδιαίτερη στοργή και φροντίδα καλλιεργούν τη γη. Θέλουν να επιζήσουν. Αγαπούν αφάνταστα τον τόπο. Υπάρχουν περιγραφές που μαρτυρούν το μέγεθος των θηριωδιών εις βάρος του Ελληνισμού. Η Έκθεση της τότε Αμερικανικής Επιτροπής Βοηθείας έλεγε μεταξύ άλλων, «…Τούρκοι αξιωματικοί και στρατιώτες προβαίνουν εις ανήκουστους βιασμούς γυναικών και παρθένων, τας οποίας αφήνουν ημιθανείς εις τας οδούς».

Η Αμερικανίδα δημοσιογράφος Τόμπσον έγραφε τότε στην έκθεσή της προς την αμερικανική Γερουσία, «…Καθ΄ οδόν συναντούσαμε ομίλους γερόντων, παιδίων, οίτινες ώδευαν τον ατελείωτον δρόμον του μαρτυρίου, πίπτοντες νεκροί από εξάντλησιν και από τα κτυπήματα των συνοδών Τούρκων στρατιωτικών και χωροφυλάκων…» και συνεχίζει, «… Η οσμή των πτωμάτων των κειμένων καθ’ οδόν και το θέαμα των ορνέων, τα οποία κατέτρωγαν ταύτα, είχε δημιουργήσει νευρική κρίση εις όλους μας…». Παρόμοιες περιγραφές έκανε ο Πρόεδρος της Κεντρικής Διοίκησης της Άγκυρας προς το Διοικητή του στρατού της Τραπεζούντας, για τη σφαγή των Ελλήνων του Πόντου, κά.

Οι θηριωδίες αυτές αποκαλύπτονται ακόμη και από την ανέκδοτη Έκθεση του Τούρκου πολιτικού πρόσφυγα Νουζχέτ. Πόσοι συγκινήθηκαν από τότε μέχρι σήμερα, από αυτούς τους διεθνείς οργανισμούς; Δεν ένιωσαν κανένα αίσθημα ενοχής; Γιατί δεν καταγγέλθηκαν αυτά τα εγκλήματα των Τούρκων σε αυτούς που σήμερα-αυτόκλητα- θέλουν να «υπερασπίσουν» τ΄ ανθρώπινα  δικαιώματα;

Μόλις το 1994 – με μεγάλη καθυστέρηση – αναγνώρισε η Βουλή των Ελλήνων τη γενοκτονία των Ποντίων. Η 19η του Μάη θεωρείται επέτειος. Υπήρχαν εμπόδια για να υψωθεί φωνή. Ήταν η λεγόμενη «Νατοϊκή αναγκαιότητα» και η «Ελληνοτουρκική φιλία». Αλλά κι αν υψώναμε φωνή, η Δύση έτσι και αλλιώς ήταν και είναι… βαρήκοη. Η γενοκτονία των Ποντίων δεν προβλήθηκε όπως θα έπρεπε. Δεν έγινε μνήμη όλων των Ελλήνων. Όμως οι ίδιοι οι Πόντιοι με τα 300 σωματεία και τις 9 ομοσπονδίες τους διεθνώς, προσπαθούν να συντηρήσουν τη μνήμη. Η διεθνής ένωση για τα δικαιώματα και την απελευθέρωση των λαών, πρέπει να παρέμβει στον ΟΑΣΕ για να μην αφανιστεί αυτός ο ιστορικός λαός των Ποντίων. Οι Τούρκοι καιροφυλακτούν. Θέλουν ν΄ αφανιστούν ακόμη και οι λέξεις, Πόντος και Πόντιοι.