top of page

 Αναδρομές...

Πέρασαν 98 χρόνια από την εποχή εκείνη, που αποτελεί ορόσημο στην ιστορία του Ελληνικού Έθνους και ιδιαίτερα στην ιστορία της μαρτυρικής μας Μακεδονίας. Κι αυτό γιατί ενώ η υπόλοιπη Ελλάδα είχε γευθεί τους καρπούς της ελευθερίας εκατό περίπου χρόνια πιο μπροστά, η Μακεδονία και η Θράκη, εξακολουθούσαν να στενάζουν κάτω από το βαρύ ζυγό της τουρκικής σκλαβιάς και να υπομένουν τη βάναυση κι ανελέητη επίθεση των γύρω σλαβόφωνων λαών, που καραδοκούσαν ανά πάσα στιγμή και ζητούσαν την κατάλληλη ευκαιρία, να τις «αρπάξουν» και να τις προσαρτήσουν στις δικές τους επικράτειες.

Οι Έλληνες όμως, μα περισσότερο οι Μακεδόνες και οι Θράκες, που ζούσαν ολοένα και καθημερνά το μαρτύριο της καταπίεσης για να αλλάξουν εθνική συνείδηση και γνωρίζοντας άριστα τις κατακτητικές τους διαθέσεις, αγωνίζονταν νύχτα και μέρα με όλες τους τις δυνάμεις για να αποτρέψουν την επιβουλή μιας τέτοιας ανεπιθύμητης κατάσταση και τελικά το πέτυχαν. Και πρέπει να είναι σε όλους μας γνωστοί οι αγώνες και οι θυσίες των Μακεδονομάχων, και όλων των κατοίκων, που έβαλαν τα στήθη τους μπροστά και δεν επέτρεψαν στους αιώνιους εχθρούς μας να πραγματοποιήσουν τα άνομα σχέδιά τους. Και ευτύχησαν κάποια στιγμή, να δούνε τη γαλανόλευκη να κυματίζει περήφανη, στις πόλεις και τα χωριά της Μακεδονίας και της Θράκης.

Ας μεταφερθούμε όμως νοερά σε κείνες τις τόσο σημαντικές για τον Ελληνισμό μέρες, και ας δούμε με κάποια χρονολογική σειρά τα σπουδαιότερα γεγονότα, που άλλαξαν τον ρου της ιστορίας και μετέφεραν τα σύνορα της μικρής τότε Ελλάδας, από την Μελούνα στον Έβρο.

Από τις αρχές ακόμα του Σεπτέμβρη του 1912 είχαν φανεί στον ορίζοντα, τα σύννεφα του πολέμου που επρόκειτο να ξεκινήσει στη Βαλκανική Χερσόνησο. Για το λόγο αυτό ακριβώς, το Ελληνικό Γενικό Επιτελείο Στρατού, είχε κηρύξει γενική επιστράτευση και είχε συγκεντρώσει στην περιοχή της Θεσσαλίας και της Ηπείρου, εκατό περίπου χιλιάδες στρατού, με γενικό διοικητή τον τότε διάδοχο αρχιστράτηγο Κωνσταντίνο.

Έτσι από τις αρχές κιόλας του Οκτώβρη, αρχίζει μια ραγδαία εξέλιξη των γεγονότων, που έμελλε να σημαδέψουν μια ολόκληρη εποχή και να επιβάλουν μια νέα τάξη πραγμάτων στα Βαλκάνια.

Στις 4 Οκτώβρη, λοιπόν, η Σερβία και η Βουλγαρία ανακοινώνουν την κήρυξη του πολέμου εναντίον της Τουρκίας και την επόμενη ακριβώς ημέρα μπαίνει στο «χορό» της σύρραξης και η χώρα μας.

Ο ελληνικός στρατός αμέσως αρχίζει να προωθείται προς τη Βόρεια Ελλάδα με πολύ γρήγορο ρυθμό. Στις 6 του ίδιου μήνα η 1η και 2η μεραρχία κυκλώνουν την Ελασσόνα. Οι Τούρκοι αναγκάζονται να υποχωρήσουν και η Ελασσόνα, καθώς και η Δεσκάτη, ελευθερώνονται την ίδια μέρα.

Μετά την επιτυχία αυτή, τα ελληνικά στρατεύματα προωθούνται και καταλαμβάνουν επίκαιρες θέσεις στα στενά του Σαρανταπόρου. Στις 9 του μηνός εξαπολύει γενική επίθεση εναντίων των Τούρκων, πάνω σε ένα ανώμαλο και κακοτράχαλο έδαφος και με άσχημες καιρικές συνθήκες. Οι Τούρκοι βλέποντας τη δύσκολη κατάσταση, διότι κινδύνευσαν να κυκλωθούν και να αποκλειστούν στα στενά και εκμεταλλευόμενοι το σκοτάδι και τη βροχή εγκαταλείπουν το Σαραντάπορο. Ο δρόμος για τους Έλληνες έχει πλέον ανοίξει.

Στις 11 Οκτωβρίου, μετά την απελευθέρωση των Σερβίων, ολόκληρος ο στρατός της Θεσσαλίας έφθασε στον Αλιάκμονα και το βράδυ της ίδιας μέρας οι πρώτοι Έλληνες στρατιώτες μπαίνουν στην Κοζάνη, χωρίς να συναντήσουν καμία αντίσταση. Από ’δω και πέρα, αρχίζει ένας μαραθώνιος δρόμος που έχει αντικειμενικό στόχο και σκοπό τη Θεσσαλονίκη.

Στις 16 Οκτώβρη, η 7η μεραρχία ελευθερώνει την Κατερίνη και η 2η τη Βέροια, ενώ το βράδυ της 17ης ένας ατρόμητος ναυτικός, ο Νικόλαος Βότσης, μπαίνει μέσα στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης και ανατινάζει το τουρκικό θωρηκτό «Φετίχ Μπουλέντ».

Στις 19 αρχίζει η μάχη των Γιαννιτσών. Ύστερα από πολύωρη σύγκρουση οι Τούρκοι υποχωρούν και στις 20 οι πρώτες ελληνικές μονάδες μπαίνουν, ελευθερωτές, στην πόλη των Γιαννιτσών.

Μοναδικό εμπόδιο του ελληνικού στρατού τώρα, είναι ο Αξιός ποταμός. Εδώ, γίνονται σκληρές μάχες και στις 23 Οκτώβρη οι Τούρκοι εγκαταλείπουν την αριστερή όχθη του ποταμού. Ο ελληνικός στρατός αρχίζει τη διάβαση, η οποία ολοκληρώνεται στις 25 του μηνός. Η κατάληψη της Θεσσαλονίκης είναι πλέον ζήτημα ωρών.

Από τι πρωί της 26ης αρχίζει η προέλαση του ελληνικού στρατού προς τη Θεσσαλονίκη και σε λίγες ώρες τα προπορευόμενα τμήματα φτάνουν στο Γαλλικό ποταμό, όπου οι προπομποί της ταξιαρχίας του ιππικού συναντούν ένα σύνταγμα σερβικού ιππικού και μια ίλη βουλγαρική, από τους οποίους πληροφορούνται ότι σε απόσταση τριών ωρών από τη Θεσσαλονίκη μια βουλγάρικη ταξιαρχία κατευθυνόταν προς την πόλη.

Ο Τούρκος αρχιστράτηγος Ταξίμ Πασάς, που πείθεται από τους πρόξενους να παραδώσει την πόλη, στέλνει ειδοποίηση στο Γενικό Στρατηγείο μας και ανακοινώνει την απόφασή του, στις 2 η ώρα το μεσημέρι.

Από τη στιγμή αυτή αρχίζει ένας αγώνας δρόμου για να προλάβουμε τος Βούλγαρους. Δίνεται επείγουσα διαταγή στο τάγμα Ευζώνων της 7ης μεραρχίας να προχωρήσουν ταχύτατα, ενώ ταυτόχρονα στέλνεται μήνυμα στον διοικητή της βουλγαρικής ταξιαρχίας, ότι επίκειται η κατάληψη της Θεσσαλονίκης. Στις 11 το βράδυ, δύο Έλληνες αξιωματικοί του Γενικού Στρατηγείου, ο Β. Δούσμανης και ο Ι. Μεταξάς, υπογράφουν με τον Ταξίμ Πασά το πρωτόκολλο παράδοσης της Θεσσαλονίκης.

Την άλλη μέρα, 27 Οκτωβρίου, ξημερώματα, προτού προλάβουν οι καραδοκούντες Βούλγαροι, το απόσπασμα των Ευζώνων, συνοδευόμενο από τμήμα πεζικού, μπαίνει στη Θεσσαλονίκη και καταλαμβάνει το Διοικητήριο.

 

 

Η 7η μεραρχία στρατοπεδεύει στις δυτικές παρυφές και άλλες μονάδες εγκαθίστανται κυκλικά της πόλης. Στις 9 το πρωί ο αρχιστράτηγος Κωνσταντίνος εμφανίζεται στον εξώστη του Διοικητηρίου και χαιρετά τους συγκεντρωμένους Έλληνες που παραληρούν από χαρά. Ενώ στις 12 το μεσημέρι, τελείται πανηγυρική δοξολογία στον Ιερό Ναό του Αγίου Μηνά, με τη συμμετοχή του διαδόχου Κωνσταντίνου και των αξιωματικών του Γενικού Στρατηγείου.

Στη δοξολογία χοροστάτησε ο μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Γεννάδιο, ο οποίος εκφώνησε έναν πύρινο πατριωτικό λόγο, τον οποίο και έκλεισε με την εξής ιστορική φράση: «Ωσαννά τοις ενδόξοις των Σαλαμινομάχων και Μαραθωνομάχων απογόνοις και γενναίοις της φιλτάτης πατρίδος ελευθερωτές».

Έτσι, η ταχύτατη εξέλιξη των γεγονότων, και προπαντός το πείσμα, η γενναιότητα, η αυτοθυσία και το φιλότιμο των Ελλήνων στρατιωτών, καθώς και η αποφασιστικότητα και οι έξυπνες στρατηγικές κινήσεις των αξιωματικών, δεν επέτρεψαν στους Βουλγάρους να μπούνε στη Θεσσαλονίκη, ματαίωσαν τα κατακτητικά τους σχέδια και απέτρεψαν μια περαιτέρω εθνική τραγωδία.

Και επειδή το τελευταίο μέρος των γραφομένων αφορά την απελευθέρωση της Μακεδονίας μας το 1912-1913 από την τουρκική τυραννία, αλλά και στην σωτηρία αυτής της ελληνικότατης γης του Μεγαλέξανδρου από την βουλγαρική βουλιμία τότε και κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, δεν μας είναι δυνατόν παρά να εκφράσουμε τη βαθύτατη θλίψη μας και να καυτηριάσουμε με αγανάκτηση την τότε, αλλά και σήμερα προδοτικής εις βάρος  της Μακεδονίας και όλης της Βόρειας Ελλάδος του ΚΚΕ. Γι’ αυτό αναφερόμαστε καταγγελτικά στις εξής ανούσιες πράξεις του παρελθόντος και τα ανοσιότερα του παρόντος πυρά αυτού του ανάξιου «Ελληνικού Κόμματος».

Η πρόεδρος του ΚΚΕ κ. Αλέκα Παπαρήγα, σε όλες τις συγκεντρώσεις της αναφέρει ότι ο αγώνας τους συνεχίζεται. Και ερωτώ την συναγωνίστρια, για ποιόν αγώνα μιλάει;

α) Στο 3ο Συνέδρειο του ΚΚΕ (21/11-03/12/1924) το σύνθημα ήταν Ενιαία και Ανεξάρτητη Μακεδονία και Θράκη. «Το ΚΚΕ διακηρύσσει εν ονόματι των αρχών του Μπολσεβικισμού για τη Μακεδονία και Θράκη το σύνθημα του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης μέχρι πλήρους αποχωρισμού από το Ελληνικό κράτος».

 

Ο «Ριζοσπάστης» γράφει στις 12/07/1935, για την Μικρασιτατική εκστρατεία: «Γι’ αυτό κι εμείς όχι μόνο δε λυπηθήκαμε, για την αστικοτσιφλικάδικη ήττα στη Μικρά Ασία, μα και την επιδιώξαμε».

 

Στη Δευτέρα Ολομέλεια του ΚΚΕ (14-15/06/1936), ο Νικόλαος Ζαχαριάδης λέει και γράφει: «Η πλουτοκρατία, η αντίδραση και ο φασισμός της χώρας μας αντιπροβάλλουν κατακτητικές βλέψεις πάνω στη Βόρεια Ήπειρο, στο Μοναστήρι και την Ανατολική Ρωμυλία κι έτσι σπρώχνουν τα πράγματα πιο γοργά προς πολεμικές, καταστροφικές περιπέτειες».

Παραθέτω τις γνώμες των τότε κρατούντων Ελλήνων πολιτικών ως έχουν:

 

ΕΘΝΑΡΧΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ

«Όστοις επιδιώκει την εφαρμογήν ιδεών εχουσών ως έκδηλων σκοπών την δια βιαίων μέσων ανατροπήν του κρατούντος Κοινωνικού συστήματος ή την απόσπασην μέρους εκ του όλου της Επικρατείας ή ενεργεί υπέρ αυτών προσηλυτισμόν, ...διαπράττει ιδιώνυμον αδίκημα...»

 

ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ ΤΟΥ «ΟΧΙ» ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΠΟΥΣ ΤΟΥ ’40 Ι. ΜΕΤΑΞΑΣ

«Όσας χειροπέδας κι αν περάσει κανείς εις τον κομμουνισμόν, υπάρχει πάντοτε ο φόβος της αιματοχυσίας. Διότι τα λεγόμενα Αστικά Κόμματα, με τον ηλαττωμένο πολιτικόν αισθητήριον και την άφεσην αμαρτιών στρώνουν το δρόμο του κομμουνισμού. ...Εις ώρας μάλιστα πολιτικής οξύτητος δεν επικρατούν ποτέ αιδιαλλακτικαί μέσαι καταστάσεις αλλ’ οι εκπρόσωποι της αδιαλλαξίας...»

 

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ, ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΣ

«Ο Ελληνικός λαός δεν κάμνει επιλογή τυράννων. Θεωρούμεν το ΚΚΕ στυγνόν και αιμοσταγή γασισμόν της Αριστεράς. ...Ενώ είχε επιτευχθεί το θαύμα της αναίμακτου απελευθερώσεως, το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, ξενόδουλον, αμετανόητον και συνομωτικόν εδημιούργησε τον «Κόκκινο Δεκέμβρη» του 1944... Το ΚΚΕ είναι το κόμμα του εγκλήματος και της προδοσίας».

Ανακοίνωσις του ΛΑΪΚΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ της 26ης Μαΐου 1945. «Το ΚΚΕ, μακράν πάσης ελληνικής πραγματικότητος είναι ξένο προς την ελληνικήν ψυχήν. Αρνείται τα αναμφισβήτητα δικαιώματα του ελληνικού έθνους και μεταβάλλει την Ελλάδα εις κάθε εποχήν, από νικήτριαν εις ηττημένην... Κάθε συνεργασία του μετά των υπολοίπων κομμάτων, την επλήρωσε πολύ ακριβά το Έθνος.»

 

ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΗΣ ΣΟΦΟΥΛΗΣ, ΑΡΧΗΓΟΣ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΩΝ 27/5/1945

«Το ΚΚΕ διαταράσσουν και αποσυνέτον την ομαλήν πολιτικήν της χώρας εκτρέφει την ανωμαλία... καταβαραθρώνει τα δημοκρατικά μας ιδεώδη και οδηγεί τον τόπον εις την αναρχίαν και τον όλεθρον... Ο σημερινός εχθρός αποτελεί το προκάλυμμα της ανανδρείας γειτόνων που δεν έχουν την παρρησίαν της απευθείας επιδρομής».

 

ΣΥΛ. ΓΟΝΑΤΑΣ, ΑΡΧΗΓΟΣ ΕΘΝΙΚΩΝ ΦΙΛΕΛΥΘΕΡΩΝ, 27/5/1945

«Έχομεν το τραγικόν και θλιβερόν ατύχημα οι κομμουνισταί της Ελλάδος να μην εμπνέονται από τον αυτών πατριωτισμόν που εμπνέονται οι κομμουνισταί όλων των άλλων Εθνών και ιδιαιτέρως των Ρώσων οι οποίοι υποβλήθησαν εις τόσας θυσίας και μοχθούν υπέρ της μεγενθύσεως και ασφαλείας της πατρίδας των...»

 

Α. ΑΛΕΞΑΝΔΡΗΣ, ΑΡΗΓΟΣ ΜΕΤΑΡΡΥΜΙΣΤΙΚΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ, 1945

«Το ΚΚΕ υπήρξε πάντοτε κόμμα αντεθνικών και κατ’ επανάληψιν δεν εδίστασε να υπηρετήσει τος εχθρούς της Ελλάδος... Είναι πανούργον και συνεχώς μεταμφιεζόμενον...»

 

Γ. ΚΑΦΑΝΤΑΡΗΣ, ΑΡΧΗΓΟΣ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΩΝ, 27/5/1945

«Επαφή και συνεννόησις με τους Έλληνας κομμουνιστάς επί εθνικής πολιτικής και των εθνικών μας αξιώσεων είναι δυστυχώς εντελώς αδύνατος... Δε γνωρίζω ουδαμού της γης οι κομμουνισταί να ομιλούν τοιαύτης γλώσσα και να τηρούν τοιαύτην αντεθνικήν στάσην απέναντι του τόπου των.»

 

Το ΚΚΕ από της ιδρύσεώς του και μέχρι σήμερα, νόμιμο είτε παράνομο, αυτοπρόσωπο είτε με προσωπείο, ενωμένο είτε διαιρεμένο... αντιστρατεύεται την Πατρίδα, εχθρεύεται τη θρησκεία, εκμεταλλεύεται την εργατική τάξη, δηλητηριάζει τη νεολαία, κατασυκοφαντεί και προδίδει το Έθνος και πολύ σωστά ο Νίκος Καζαντζάκης γράφει ότι ο κομμουνισμός είναι «πνευματική ψώρα».

ΟΚΤΩΒΡΗΣ 1912

«Ένα σύντομο χρονικό της απελευθέρωσης της Θεσσαλονίκης»

 

του Γεώργιου Τσαλουχίδη - 2010

 

(Πρόεδρος Πανελλήνιας Ένωσης Ποντίων Αξιωματικών «Αλέξανδρος Υψηλάντης»

Υπεύθυνος Δμησίων Σχέσεων Σ.ΠΟ.Σ Νότιας Ελλάδας και Νήσων

Αντιπρόεδρος Ένωσης Συμμάχων Πολεμιστών Μακεδονικού Μετώπου 1915-1918)

 

 

 

bottom of page