ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΤΣΑΛΟΥΧΙΔΗΣ

Αδειάστε μας τη γωνιά!!!

 

Του Γεώργιου Τσαλουχίδη

 

Η ανθρωπότητα έχει γνωρίσει πολλές φορές δοκιμασίες, καταστροφές, λεηλασίες, πείνες, λοιμούς, καταποντισμούς, σεισμούς, καύσωνες, πολικά ψύχη και κάθε λογής συμφορές. Ποτέ η πορεία των ανθρώπων πάνω στη γη δεν ήταν απαλλαγμένη από κάθε είδους βάσανα και περιπέτειες. Άλλοτε από φυσικά και άλλοτε από κοινωνικά αίτια. Και τα μεν φυσικά αίτια υπερβαίνουν την ανθρώπινη δυνατότητα για δαμασμό τους.

Πως να δαμάσει ο ασήμαντος ανθρωπάκος την οργή του Εγκέλαδου; Πώς να αντιμετωπίσει ο μικρός το δέμας θνητός τις αστραπές και τους κεραυνούς του οργισμένου Δία, τις μέρες του συννεφιασμένου ουρανού; Τι μπορεί να κάνει ο ουτιδανός ένοικος του πλανήτη, όταν ένας τυφώνας, εκατοντάδων χιλιομέτρων ωριαίος, κάνει τον ...περίπατό του πάνω στη γη; Τίποτα ή σχεδόν τίποτα! Λουφάζει τρομαγμένος και περιμένει να περάσει η μπόρα! Και οι μπόρες περνάνε, βέβαια, αφήνοντας πίσω τους ερείπια και ανθρώπινα κουφάρια!

Επανέρχομαι, όμως, και θα επανέρχονται χωρίς για νοιςν θυμάτων μιας επόμενης ή μεθεμουφκάζονται  για τους θνητούς και τα μοιρολόγια των τυχερών αυτής της επιδρομής και υποψηφίων θυμάτων μιας επόμενης ή μεθεπόμενης επέλασης. Αυτός είναι ο δρόμος του πλανήτη στην ατελείωτη πορεία των αιώνων. Και ανθρώπινη επέμβαση για μεταβολή αυτής της πορείας είναι αδιανόητη.

Μπροστά στους φυσικούς νόμους ο ανθρωπάκος είναι ένα ασήμαντο άθυρμα-παιχνιδάκι! Το μόνο που μπορεί και έπρεπε να κάνει –αλλά σπάνια το κάνει- είναι να αναλογίζεται τη φυσική του μηδαμινότητα. Όχι για να τρομοκρατείται, αλλά για να διδάσκεται προς όφελός του και να μη συγκρούεται με τους φυσικούς νόμους. Γιατί η σύγκρουση με τη φυσική νομοτέλεια είναι μωρία! Και αυτή τη μωρία, από όλο το ζωικό βασίλειο την έχει κάνει σημαία του μόνον ο αδαής άνθρωπος! Και παρά τα συνεχή χτυπήματα που δέχεται από την αδυσώπητη λειτουργία των αδάμαστων φυσικών νόμων ...μυαλό δεν βάζει. Ταγμένος, θαρρείς, επίμονα στην ολοκλήρωση της αυτοκαταστροφής του! Σκαρώνει τεχνολογίες και αντιτεχνολογίες αδιάκοπα, τραυματίζοντας άπονα τη φύση και προκαλώντας τη δίκαιη οργή της. Και ενώ ο άφρων ανθρωπάκος –γιατί περί αυτού πρόκειται- συνήθως αστειεύεται, η φύση των ακαταμάχητων νόμων δεν αστειεύεται. Ούτε καταλαβαίνει από λυγμούς και οδυρμούς των μετανοούντων «κατόπιν εορτής» ανθρώπων! Και καλά κάνει.

Ως προς αυτά, ο άνθρωπος είναι παιχνίδι των φυσικών νόμος. Και φαίνεται πως θα είναι στο διηνεκές, απ’ όσο μπορεί να συμπεράνει κανείς από τα μέχρι τώρα δεδομένα.

Τι γίνεται, όμως, με τους κοινωνικούς νόμους; Καίριο ζήτημα και πελώριο πρόβλημα. Ωστόσο θα το φιλοσοφήσουμε, ακροθιγώς. Εδώ και χιλιάδες χρόνια οι άνθρωποι οργανώθηκαν σε κοινωνίες, Υποτίθεται, για να διασφαλίσουν το κοινό όφελος. Να ζήσουν ανθρώπινα, ήρεμα, ειρηνικά, ευδαιμονικά. Επινόησαν κανόνες, θέσπισαν κώδικες, δημιούργησαν θεσμούς και συγκρότησαν όργανα για να επιβλέπουν την εφαρμογή των νομοθετημένων. Κυρίαρχη, η Πολιτική.

Και πέρασαν αιώνες, χιλιετίες! Τι έγινε το όνειρο της ανθρωπότητας; Πάντα όνειρο άπιαστο! Γιατί; Τρέχα γύρευε!

Να: Κάποια «καταραμένη» ώρα, κάποιοι επιτήδειοι τυχοδιώκτες άρπαξαν τα ηνία στα χέρια τους και έβαλαν τους ρέστους στο ζυγό! Και από τότε τα βάσανα τελειωμό δεν έχουν,. Οι λίγοι ευφραίνονται και τα πλήθη λιμοκτονούν! Και οι κάθε λογής αξιωματούχοι παριστάνουν τους κωφάλαλους! Ούτε ακούνε, ούτε μιλάνε. Τα πλήθη πεθαίνουν κατά χιλιάδες από πείνα, δίψα, ασθένειες. Οι αξιωματούχοι (πολιτικής, θρησκείας, εξαγορασμένης «επιστήμης» και «τέχνης») κωφεύουν και κάνουν πως αφουγκράζονται τον ανθρώπινο πόνο και μοχθούν για την ανακούφιση των αναξιοπαθούντων κοινών θνητών! Να του πιστέψουμε; Αν είναι δυνατόν!

Πώς είναι δυνατόν οι καλοζωισμένοι αξιωματούχοι να καταλαβαίνουν την αθλιότητα που κατακλύζει τα εκατομμύρια των πεινασμένων; Πώς μπορεί ο έχων κάθε άνεση να καταλάβει το δράμα του ανέστιου πεινασμένου; Πώς; Και να θέλουν, δεν μπορούν. Δεν έχουν επαφή με την πραγματικότητα. Είναι απομονωμένοι. Στον κόσμο της χλιδής. Της ευμάρειας. Καμιά επαφή με την πραγματικότητα.

Αν θέλουν, πραγματικά, να δουν με τα μάτια τους και ν’ ακούσουν με τ’ αφτιά τους τη θλιβερή κοινωνική κατάντια, την απέραντη λαϊκή αθλιότητα και τον αβάσταχτο ανθρώπινο πόνο, ας κάνουν το εξής απλό: Να καμουφλαριστούν, να φορέσουν περούκες και ρούχα μεροκαματιάρηδων –ώστε να είναι αγνώριστοι, κυριολεκτικά- και να περπατήσουν σε όλες τις συνοικίες και φτωχογειτονιές, να μπούνε σε σπίτια, σε παράγκες, να περπατήσουν σε δρόμους και πλατείες, πλάι-πλάι με τους απόκληρους και τους βασανισμένους. Τους βασανισμένους από κοινωνική αναλγησία και εσκεμμένη και οργανωμένη αδικία. Τότε μόνο θα καταλάβουν. Αν θέλουν, βέβαια... Αλλιώς, δεν θα καταλάβουν τίποτα. Και ακόμα: ας μένουν και κάποιες μέρες νηστικοί και διψασμένοι. Πραγματικά, όμως!!!

Ναι! Ναι! Ναι, κύριοι πολιτικοί ηγέτες! Ναι, κύριοι θρησκευτικοί ηγέτες!

Ναι, κύριοι αξιωματούχοι, όποιου αξιώματος!

Όσο αυτά δεν κάνετε, παρακαλούμε: ΑΔΕΙΑΣΤΕ ΜΑΣ ΤΗ ΓΩΝΙΑ!